مانند دیگر موسسات مالی، بسیاری از صرافی های ارزهای دیجیتال در سراسر جهان تأیید KYC یا احراز هویت مشتری را برای دسترسی بدون وقفه به خدمات خود اجباری کرده اند. چرا تأیید احراز هویت ضروری است، چه نفعی برای معامله گران ارزهای دیجیتال دارد و چه تفاوتی با مقررات مبارزه با پولشویی دارد؟ آیا تأیید KYC هدف عدم تمرکز در ارزهای دیجیتال عمومی را زیر سوال می برد؟ ما در این پست به این سوالات پاسخ خواهیم داد.

KYC چیست؟

KYC مخفف "Know Your Customer" است و به احراز هویت اجباری مشتری، معمولا توسط یک موسسه مالی اشاره دارد و شامل اطلاعاتی است که می تواند برای تأیید هویت شما استفاده شود، مانند کارت شناسایی معتبر، قبوض آب و برق با آدرس خانه، شماره تأمین اجتماعی و غیره. مشتریان معمولا ملزم به ارائه اطلاعات احراز هویت در هنگام افتتاح حساب و در مواقعی که تغییری در اطلاعات ایجاد شده است، هستند. به عنوان مثال، اگر چند ماه پس از ایجاد حساب خود نام خود را به طور رسمی تغییر دهید، باید اطلاعات KYC خود را به روز کنید.

اگر فرآیند KYC را تکمیل نکنید، ممکن است نتوانید به همه ویژگی های صرافی ارزهای دیجیتال دسترسی داشته باشید. به عنوان مثال، بسیاری از صرافی ها به مشتریان امکان این را می دهند تا بدون ارسال اطلاعات KYC، حساب ایجاد کنند، از عملکردهای اساسی استفاده کنند و معاملات محدودی را انجام دهند اما به منظور دسترسی کامل و افزایش حد واریزها و محدودیت های برداشت، مشتریان باید اطلاعات احراز هویت خود را تکمیل کنند.

فرآیند عمومی احراز هویت مشتری چیست؟

بسته به ماهیت یک کسب و کار، فرآیندهای احراز هویت ممکن است متفاوت باشند اما به طور کلی، اهداف مشابهی را برآورده می کنند. KYC شامل ویژگی های اساسی مانند جمع آوری و تأیید داده ها است. همچنین شامل بررسی دقیق و نظارت مداوم مشتری می باشد. احراز هویت معمولا به سه قسمت و فرآیند تقسیم بندی می شود:

1. برنامه شناسایی مشتری (CIP)

این اولین و ساده ترین فرآیند KYC است. این مرحله فقط شامل جمع آوری و تأیید داده های مشتری است. برای بانک ها، این مرحله معمولا هنگام ثبت نام اتفاق می افتد. برای صرافی های ارزهای دیجیتال و سایر موسسات مالی با قوانین کمتر سختگیرانه، این مرحله پس از ثبت نام انجام می شود.

2. رسیدگی به مشتری (DD)

پس از تأیید هویت، یک شرکت ممکن است تصمیم بگیرد با انجام یک بررسی سابقه در مورد مشتری، پیش زمینه ی عمیق تری پیدا کند. هدف از آزمون پیش زمینه، انجام ارزیابی ریسک است. اگر مشتری در گذشته به دلیل کلاهبرداری مالی سابقه دار بوده و یا تحت نظر می باشد، در هنگام بررسی سابقه توسط شرکت، علامت گذاری می شود.

3. نظارت مستمر

نظارت مداوم به روز بودن اطلاعات KYC را تضمین می کند و به سیستم اجازه می دهد تا معاملات احتمالی مشکوک را به طور مداوم بررسی کند. برای صرافی ارزهای دیجیتال، چندین تراکنش بزرگ با کشوری که در فهرست سازمان های تروریستی ایالات متحده قرار دارد، ممکن است علامت گذاری شود و بسته به تحقیقات انجام شده، صرافی ممکن است حساب مشتری را معلق کرده و پرونده را به نهادهای نظارتی و مراجع ذیصلاح گزارش دهد.

چرا احراز هویت برای اکثر صرافی های رمزنگاری اجباری است؟

مقررات احراز هویت برای صرافی های ارزهای دیجیتال اجباری است زیرا تضمین می کند که آنها با قوانین نظارتی مطابقت دارند. در گذشته، صرافی های ارزهای دیجیتال به ندرت جزئیات احراز هویت مشتری را درخواست می کردند. با افزایش قیمت و علاقه به ارزهای دیجیتال، نگرانی در مورد جرم در زمینه پولشویی و سایر فعالیت های غیرقانونی نیز مورد بررسی قرار گرفته است. 

در سال 2001، تأیید KYC معرفی شد و به نوعی قانون میهن دوستی تبدیل شد. با این حال، تا پس از حملات تروریستی 11 سپتامبر به قانون تبدیل نشد. هدف احراز هویت، مهار فعالیت های غیرقانونی و برجسته کردن رفتارهای مشکوک در اسرع وقت بود. صرافی ارزهای رمزنگاری شده از این داده ها برای ردیابی الگوهای معاملات استفاده می کند تا اطمینان حاصل شود که پولشویی و بودجه تروریسم وجود ندارد.

بدون تأیید KYC، صرافی ارزهای دیجیتال ممکن است زمانی که کاربر آنها مرتکب جرم می شود، به دلیل عدم انجام اقدامات لازم، مسئول باشد. بنابراین، صرافی های بزرگ ترجیح می دهند همچنان مطابق قانون مبارزه با پولشویی (AML) عمل کنند. با این حال، KYC و AML یک مفهوم را منتقل نمی کنند.

تفاوت KYC و AML در چیست؟

باید بدانید که الزامات احراز هویت مشتری تنها یک بخش از اصطلاح گسترده تری است که معمولا به آن قوانین ضد پولشویی (AML) می گویند. AML شامل طیف گسترده ای از فرآیندهای نظارتی است که برای جلوگیری از پولشویی طراحی شده است. سایر فرآیندهای ضد پولشویی شامل فیلترینگ نرم افزار، مدیریت پرونده و جرم نگاری است. KYC فقط یک مرحله از فرآیند AML است که شامل تأیید هویت و افزایش دقت لازم است.

KYC ، AML و سایر فرآیندهای اعمال شده توسط نهادهای نظارتی، پنهان کردن فعالیت های غیرقانونی را برای جنایتکاران سازمان یافته و تروریست ها دشوارتر می کند. آنها قادر نخواهند بود وجوهی را که از راههای غیرقانونی به دست آمده مشروع جلوه دهند. در حالی که این یک مزیت است، برخی از اعضای جامعه ارزهای دیجیتال در مورد اینکه آیا صرافی ها باید احراز هویت مشتری را اجباری کنند، اختلاف نظر دارند. بحث این است که مقررات KYC و AML برخلاف مفهوم تمرکززدایی است.

احراز هویت چگونه بر تمرکززدایی و ناشناس ماندن تأثیر می گذارد؟

یکی از جذاب ترین ویژگی های ارزهای دیجیتال و فناوری بلاک چین عدم تمرکز است. این بدان معناست که هیچ مقام واحدی کنترل نهایی سیستم را ندارد. به جای یک پایگاه داده واحد، معاملات روی بلاک چین در رایانه های متعدد در سراسر جهان از طریق گره های همتا به همتا ذخیره می شود. بنابراین الزامات KYC با دادن قدرت به یک مقام متمرکز، صرافی های رمزارزها را شبیه به موسسات مالی سنتی می کند. 

برای کاربرانی که به دلیل عدم تمرکز بلاک چین به این فناوری روی آورده اند، از دست رفتن ناشناس بودن هزینه بالایی است، مخصوصا وقتی اطلاعات KYC خود را به صرافی های متمرکز ارزهای دیجیتال ارسال می کنند. در حالی که صرافی های ارزهای دیجیتال قول می دهند با اطلاعات خصوصی کاربران با احتیاط رفتار کنند، بسیاری از افرادی که ترجیح می دهند ناشناس بمانند، نمی خواهند این ریسک را قبول کنند.

این ترس ها بی اساس نیستند زیرا بسیاری از صرافی ها هنوز سیستم های قوی احراز هویت برای محافظت از اطلاعات کاربران ندارند. گزارش هایی مبنی بر دسترسی هکرها به اطلاعات KYC کاربران ارزهای رمزنگاری شده با استفاده از خلأهای موجود در نرم افزار صرافی ها گزارش شده است. تعداد کمی از صرافی ها از سیستمی امن و اختصاصی برای جمع آوری و مدیریت داده های احراز هویت برخوردار هستند.

سخن پایانی

احراز هویت مشتری بخش مهمی از قوانین ضد پولشویی در بخش مالی از جمله بخش ارزهای دیجیتال است. این مقررات مالی به ایجاد محیطی امن و بدون جنایت برای پیشرفت مشاغل کمک می کند. ممکن است در جریان معاملات رمزارزها از ناشناس بودن کامل لذت نبرید اما بایننس و سایر صرافی های اصلی به منظور حفاظت از کاربران خود سعی می کنند مطابق KYC عمل نمایند.